Magia to pojęcie, które u większości osób wzbudza uśmieszek politowania, jednak przeważnie, nawet u najbardziej zatwardziałego sceptyka, jest tak do czasu, gdy zderzy się z czymś takim. U niektórych zaczyna się od zabobonów, a gdy ludzie widzą, że to działa łatwiej już uwierzyć w cudowną moc sprawczą pewnych ludzi. Czarownicy i czarownice, to nie tylko fikcja literacka. Oni żyją wśród nas, a niektórzy z nich mogą być potencjalnie niebezpieczni.

W czasach przedchrześcijańskich wśród ludów słowiańskich nie funkcjonowało pejoratywne pojęcie czarownicy. Tak zwane "wiedzące baby" albo wiedźmy, były szanowanymi członkami lokalnych społeczności. Uczestniczyły one we wszystkich ważnych uroczystościach i doradzały aktywnie ludziom, którzy przychodzili do nich ze swoimi bolączkami. Była to swego rodzaju wersja szamana.

Słowiańska czarownica raczej nie uprawiała magii. Jej funkcja miała zupełnie inną koncepcję. Czarownice nie praktykowały czarów, jeśli nie były do tego zmuszone i z zasady nie ingerowały w sprawy zwykłych ludzi. Od reszty ludzi odróżniała je głęboka wewnętrzna harmonia z otaczającym światem. Osoba taka z zasady odkryła prawdziwą istotę wszystkich zjawisk i wydarzeń na świecie, a niektóre czarownice widziały przyszłość, oraz znały przyczynę i datę nawet własnej śmierci.

Dopiero chrześcijaństwo wykreowało wizerunek czarownicy jako kogoś z gruntu złego, kto rozmaitymi zaklęciami powoduje szereg negatywnych zdarzeń a w wolnym czasie oddaje cześć diabłu. Niektórzy źli ludzie rzeczywiście zdają sobie sprawę z możliwości wpływania na rzeczywistość i czyniąc to wyrządzają krzywdę innym. Najlepszym przykładem czegoś takiego jest symboliczne przeklęcie kogoś, które może mieć konsekwencje porównywalne do zabawy laleczką voodoo.

Jednak wiedźmy nie są wszechmocne. Nie mogą kroczyć drogą wbrew prawom natury, oraz sprzeczną z zasadami sprawiedliwości. Czasami osoby takie czynią zło, ale muszą liczyć się z tym, że wszechświat zwany czasem karmą, znajdzie sposób i jakoś się odwdzięczy.