Czyżby pojawiały się kolejne dowody na to, że Słońce może być rodzajem kosmicznych wrót? Ostatnie zdjęcia z satelity SOHO (Solar and Heliospheric Observatory) zdają się potwierdzać tą śmiałą hipotezę.

Niedawno informowaliśmy kilkukrotnie o dziwnych obiektach wypatrzonych przez obserwatorium SDO, które zdają się podłączać do Słońca. Wyglądało to jakby duży balon, może osłona, jakiegoś pojazdu, który zasysa coś ze Słońca. Po chwili pojazd urywa się i odlatuje.

Taka sekwencja wystąpiła ostatnio kilkukrotnie. Teraz mamy zdjęcie dokonane przez satelitę SOHO, które zdaje się ktoś musiał przeoczyć. Zwykle w takich miejscach NASA wstawia wielkie czarne prostokąty.

[ibimage==13313==400naszerokosc==Oryginalny==self==null]

Oczywiście publikacja takiego zdjęcia spotkała się z żywą reakcją środowiska ufologicznego. Według NASA nie jest to nic nadzwyczajnego tylko artefakt obrazu.

Nadal nie milkną kontrowersje po nieudanej misji na Fobosa w ramach projektu badawczego Phobos-Grunt. Przypomnijmy, ze lądownik miał osiąść na tym bardzo frapującym naukowców ciele niebieskim, jakim jest Fobos i miał pobrać próbki gruntu celem przetransportowania ich na Ziemię.

Misja zakończyła się fiaskiem a pojazd kosmiczny nie był w stanie nadać dwóch impulsów skoku koniecznych do skierowania go w stronę Marsa. Okienko czasowe na lot skończyło się a sama sonda rzekomo została zdeorbitowana i utopiona w Oceanie Indyjskim. Agencja Roskosmos o niepowodzenie wartej 200 milionów dolarów wyprawy obarczyła...USA twierdząc, że Amerykanie użyli HAARP, czyli jak określili "jakiejś instalacji na Alasce" do wywarcia wpływu na pracę urządzenia.

Rosjanie są bardzo zdeterminowani, aby dotrzeć na Fobosa. Zbudowali już kilka sond a część z nich przestała pracować w podejrzanych okolicznościach. Istnieją podejrzenia, że Fobos może być w istocie sztucznym satelitą Marsa, być może pozostałością po dawnej cywilizacji marsjańskiej. Rosjanie w każdym razie nie poddają się i już zapowiedzieli program badawczy Phobos-Grunt-2, który ma zostać zrealizowany do 2020 roku.

Zanim jednak dojdzie do misji Phobos-Grunt-2, ESA, Roskosmos i NASA realizują projekt ExoMars w ramach, którego w latach 2016- 2018 na powierzchnię Marsa zostaną wysłane łaziki i orbitery. Jeden z łazików ma być stworzony przez ESA, do którego członkostwo aspiruje Polska.

Czasami aż trudno uwierzyć, że od czasu, gdy człowiek stanął na księżycu w 1969 roku misje trwały tylko do 1972. Od tego czasu NASA tam nie zagląda. Niektórzy wierzą, że obcy zabronili nam tam latać.

Zwolennicy tej teorii twierdzą, że Księżyc tętni życiem i jest pełen UFO oraz obcych. Podobno właśnie to zostało potwierdzone przez amerykańskich astronautów, którzy tam wylądowali. Czy to możliwe, że na Księżycu są obcy? Wiele osób wierzy w to, że potwierdza to wiele raportów byłych pracowników NASA.

UFO obserwowano w okolicy Krateru Plato. Doniesienia na ten temat pochodzą od astronomów obserwujących Księżyc z Ziemi. NASA również ogląda uważnie Księżyc i rejestruje podobno wszelkie anomalie takie jak jasne rozbłyski, przeloty dziwnych obiektów. Ostatnio NASA wysłała sondy grawitacyjne, które mają zarejestrować jego pole grawitacyjne. Co się stanie, gdy okaże się, że Księżyc jest pusty?

Agencję NASA jej właśni pracownicy oskarżali o cenzurowanie przekazów z misji Apollo. Inni pracownicy NASA jak Maurice Chatelain twierdzą, że pierwsze lądowanie na Księżycu było bacznie obserwowane z wielu niezidentyfikowanych obiektów zarejestrowanych wtedy w okolicy miejsca lądowania.

Cokolwiek tam się naprawdę wydarzyło podziałało i USA nagle straciło zainteresowanie dla Księżyca, które utrzymuje się na podobnym niskim poziomie po dzień dzisiejszy.

Historycy mają spory problem z chronologią starożytnego Egiptu. Nowoczesne państwo pojawia się nagle a to, co następuje potem trudno nazwać rozwojem, jest to wręcz powolne tracenie potencjału. Można powiedzieć, że im dawniej sięgniemy w historię tego państwa tym jaśniejszy obraz dominacji zobaczymy, tak jakby źródło tej cywilizacyjnej przewagi biło w jeszcze bardziej zamierzchłej przeszłości a czasy świetności były powoli zapominane.

Badacze historii Starożytnego Egiptu nie wiele wiedzą na temat jego początków. Głównie, dlatego, że nie zachowało się dużo źródeł historycznych. Naukowcy opierają się głównie na przekazach historyków antycznych. Datowanie najstarszej historii Egiptu jest bardzo trudne a niektórzy twierdzą wręcz, że niemożliwe. Periodyzacja odbywa się, bowiem nie latami a dynastiami.

Najważniejszym przekazem jest praca kapłana egipskiego Manetona. Niestety większość tego cennego dokumentu zaginęła i w czasach dzisiejszych posługujemy się cytatami zaczerpniętymi z tego dzieła i zapisanymi w pracach znacznie później żyjących historyków greckich, arabskich i żydowskich. Periodyzacja według Manetona opisuje historię dzieląc ją na 31 dynastii, jak to określa ‘śmiertelnych”. Wspomina on tez o dynastiach bogów i półbogów, jakie miały je poprzedzać.

W czasach, w których nauka historii a zwłaszcza starożytnej nie jest oczywistością warto też przypomnieć jak nauka dzieli poszczególne okresy historii Egiptu. Mamy, więc Wczesne, Stare, Średnie, Nowe i Późne Państwo. Według Manetona Wczesne Państwo to okres, gdy władze sprawowała pierwsza i druga dynastia. Wspomina on również o władcach przed dynastycznych nazywając ich dynastią Królów. To bardzo interesujący detal, bo Menaton musiał wiedzieć o tym z jakichś jeszcze wcześniejszych przekazów. Menaton wspomina króla Menesa, który miał zjednoczyć Dolny i Górny Egipt.

Jeszcze bardziej niesamowicie brzmi okres panowania królów przed dynastycznych w Egipcie, który według Menatona trwał w przeliczeniu na nasze lata ponad 24 900 lat. Historycy odrzucili tą wiadomość, jako błędną. Zresztą bardzo długo wyznacznikiem była Biblia, więc periodyzację Egiptu starano się zawrzeć w tym zakresie jak gdyby dopasowując informacje do świętego pięcioksięgu.

Sam Menaton dobrze rozumiał, jakie będą reakcje na tego typu informacje, dlatego starał się swoje przekazy na temat tych zamierzchłych czasów maksymalnie uwiarygodnić. Twierdził, że informacje zaczerpnął ze świętych ksiąg egipskich sprzed 28 000 lat. Co ciekawe tą informacje potwierdza bardzo ceniony przez współczesnych uczonych historyk żydowski Józef Flawiusz.

Takich szczątkowych informacji jest tak wiele, że trudno nie wyciągnąć na ich podstawie wniosku, że cywilizacja egipska jest dużo starsza niż się powszechnie uważa. W wielu przypadkach historycy wolą o tym nie mówić, bo przyjęcie tego do wiadomości skutkowałoby koniecznością napisania na nowo całej historii Starożytnego Egiptu.

Doskonałym przykładem takich pamiątek po tym zapomnianym okresie w historii Egiptu jest słynna Wielka Piramida, która całkowicie błędnie jest uważana za budowlę stworzoną przez faraona Chu-fu znanego pod greckim imieniem Cheopsa. Przynależność tej niesamowitej budowli do Cheopsa opiera się na jednej jedynej inskrypcji, jaką znaleziono na jej wewnętrznych ścianach. To jest zresztą jeszcze bardziej niesamowite, ze budowniczy piramidy w odróżnieniu od innych tego typu obiektów nie umieścił w ogóle inskrypcji tak typowych dla innych spenetrowanych budowli.

[ibimage==13220==400naszerokosc==Oryginalny==self==null]

O czym to świadczy? O tym, że Wielka Piramida była niedoścignionym pierwowzorem stanowiącym inspiracje dla następnych władców Egiptu starających się naśladownictwem, bardziej lub mniej udanym, podążać za wzorcami z zamierzchłej przeszłości. Dowodem takiego naśladownictwa jest na przykład nieudana piramida łamana z Dahszur, która powstała w okresie IV dynastii. Dowodem jest też to, ze żadnemu z późniejszych władców nie udało się stworzyć czegoś choćby porównywalnego do monumentalnego kompleksu z Gizy.

Być może kiedyś doczekamy się uczciwego opracowania na temat historii starożytnego Egiptu, jednak, aby było to możliwe trzeba najpierw odkryć całą, wypieraną przez nowożytnych naukowców, prehistorię, która dała początek wielu cywilizacjom na kilku kontynentach. Prędzej czy później ten dzień nadejdzie.