Dziś obchodzone jest jedyne święto Świadków Jehowy

[quote]Niestety nie napisałeś, że świadkowie traktują chlebek i wino jako rekwizyty[/quote]



Nie do końca jest tak jak piszesz. Wierzymy, że tylko osoby powołane do grona 144 tysięcy, którzy są powołani do życia w niebie jako istoty duchowe (po swojej śmierci), którzy odczuwają pragnienie życia w niebie, by wraz z Panem Jezusem być współkrólami w doprowadzeniu ziemi do pierwotnego raju, - i tylko oni mogą spożywać te emblematy. Jest coraz mniej tych osób na ziemi, gdyż liczba 144tysięcy się kompletuje. Reszta społeczeństwa ludzkiego, (w tym i większość Świadków Jehowy), która odczuwa pragnienie żyć jako ludzie na ziemi, nie spożywa tych emblematów wina i prześnego chleba, gdyż nie czują się członkami przymierza zawartego po między Jezusem a wybranymi osobami.



[quote]Pulsar - a tak naprawdę - dlaczego świętujecie i upamiętniacie śmierć Chrystusa, nie narodziny? Czyżby ŚJ było kolejnym stowarzyszeniem czcicieli śmierci?[/quote]



Dlaczego rozpamiętywać śmierć Jezusa?

Odpowiedź na to pytanie ściśle wiąże się ze znaczeniem śmierci Syna Bożego. Jezus musiał zrzec się swego prawa do życia w charakterze doskonałego człowieka, aby tym sposobem wykupić ludzkość z grzesznego stanu odziedziczonego po Adamie. Na tym polega jedna z podstawowych nauk biblijnych — nauka o okupie.

O jaki okup tu chodzi? Spróbujmy ująć to tak: Załóżmy, że masz komputer, ale do któregoś z zawartych w nim plików ktoś wprowadził wirusa, uszkadzając doskonały skądinąd program. Obrazuje to, do czego doprowadził Adam, gdy rozmyślnie wypowiedział Bogu posłuszeństwo, czyli zgrzeszył. Co w naszym przykładzie może się dziać dalej? Wszelkie kopie wspomnianego pliku będą wadliwe. Jednakże nie wszystko musi być stracone. Za pomocą specjalnego programu możesz wykryć to groźne uszkodzenie i usunąć je ze swych plików oraz z komputera. Podobnie Adam i Ewa przekazali ludzkości „wirusa”, czyli grzech, a do wymazania go potrzebna jest nam pomoc z zewnątrz (Rzymian 5:12). Według Biblii takie oczyszczenie przygotował Bóg przez śmierć Jezusa. Zrobił to z miłości i dla pożytku każdego z nas (1 Koryntian 15:22).

Jezus, jako doskonały człowiek, umarł po to, by „dać swoją duszę jako okup w zamian za wielu” (Mateusza 20:28). Gdy Adam zgrzeszył przeciw Bogu, zaprzepaścił doskonałe wieczne życie ludzkie i związane z nim perspektywy. Jednak „Bóg tak bardzo umiłował świat [ludzki], że dał swego jednorodzonego Syna, aby nikt, kto w niego wierzy, nie został zgładzony, lecz miał życie wieczne” (Jana 3:16). Istotnie, „zapłatą, którą płaci grzech, jest śmierć, lecz darem, który daje Bóg, jest życie wieczne przez Chrystusa Jezusa, naszego Pana” (Rzymian 6:23).

Śmierć Jezusa Chrystusa wiąże się z dwoma największymi dowodami miłości wobec rodzaju ludzkiego: Jehowa oddał za nas swego Syna, a on sam dobrowolnie złożył w ofierze swe ludzkie życie. Pamiątka śmierci Jezusa podkreśla znaczenie tych dwóch wyrazów miłości.



Obchodzenie urodzin jest niebiblijne. Zwraca uwagę na istotę stworzoną przez Boga, by w tym dniu oddawać mu cześć i chwałę, a nie na samu Bogu. Jest więc zaprzeczeniem drugiego przykazania z dekalogu Mojżeszowego, dlatego Żydzi nie obchodzili urodzin.

Biblia donosi jedynie o dwóch ludziach, którzy świętowali swe urodziny — byli nimi egipski faraon (XVIII w. p.n.e.) i Herod Antypas (I w. n.e.). Obaj urządzili z tej okazji wystawną ucztę i rozdawali zaszczyty, obaj też w czasie jej trwania wydali wyrok śmierci: pierwszy rozkazał ściąć głowę przełożonemu piekarzy, a drugi — Janowi Chrzcicielowi (Rdz 40:18-22; 41:13; Mt 14:6-11; Mk 6:21-28).



Po powstaniu chrystianizmu pogląd na uroczystości urodzinowe ani trochę się nie zmienił. Nakazując uczniom: „Czyńcie to na moją pamiątkę”, Jezus ustanowił obchody rocznicy swej śmierci, a nie narodzin (Łk 22:19). Skoro pierwsi chrześcijanie nie świętowali urodzin swego Wybawcy, tym bardziej nie obchodzili własnych. Tym bardziej, obchodzenie urodzin Jezusa nie jest logiczne, gdyż Jezus nie zaistniał dopiero w dniu, gdy narodził się jako człowiek, ale istniał juz tysiące lat jako byt niematerialny w ciele duchowym. Bóg jedynie przeniósł jego osobowość w ciało ludzkie, a po swej śmierci został przeniesiony  z powrotem w ciało niematerialne duchowe. (dlatego mógł później przejść przez drzwi)