Ślady po wojnach nuklearnych w starożytności

Często słyszymy, że współczesnej cywilizacja grozi zagłada w wyniku wojny światowej z wykorzystaniem broni masowego rażenia. Być może jest to stały dylemat trapiący rasę ludzką, że na pewnym stopniu rozwoju cywilizacyjnego zaczyna dążyć do samodestrukcji. Mogą na to wskazywać starożytnych eposy i dowody archeologiczne, które zdają się wskazywać, że zagłada dawnych zaawansowanych cywilizacji technicznych na naszej planecie, miała już miejsce.

Starożytny Egiptu jest dla nas nadal pełen tajemnic i są one związane nie tylko z piramidami i grobami w Dolinie Królów. Jedną z nierozwiązanych tajemnic są duże ilości fragmentów zielonego szkła, które znajdowane jest na obszarze setek kilometrów kwadratowych libijskiej pustyni, niedaleko Saad Plateau w obszarze przygranicznym dzisiejszej Libii, Egiptu i Sudanu. Niektóre fragmenty tego szkła pochodzenia naturalnego wazą nawet do 20 kg, ale w większości są znacznie mniejsze, a ich kształt przypomina ogromne zielone odłamki butelek.

[ibimage==22225==400naszerokoscbeztxt==Oryginalny==self==null]

^{Fragment libijskiego pustynnego szkła - Źródło: Internet}

Pierwszym raz to rzekomo naturalne szkło znaleziono na libijskiej pustyni w 1816 roku, ale sławę znalezisko zyskało po 1932 roku. Na dużym obszarze stwierdzono wiele depozytów z licznymi kawałkami szkła. Miejscowi już od dawna wykonywali z niego groty strzał, siekiery i inne narzędzia. Świadomi tych depozytów byli starożytnych Egipcjanie. Nie zachowały się zapisy na temat jego pochodzenia, ale używali je do własnych celów, na przykład do wytwarzania biżuterii.

[ibimage==22226==400naszerokoscbeztxt==Oryginalny==self==null]

^{Medalion Tutenhamona z fragmentem szkła pustyni - źródło: Internet}

Powszechnie wiadomo, że przemiana piasku w szkło następuje w wyniku obróbki cieplnej. Piasek topi się podczas ekspozycji na wysokie temperatury i to takie powyżej 1700 stopni Celsjusza. Tylko co mogło być źródłem ciepła, które spowodowało, że setki ton piasku zmieniły się  w szkło? Istnieje kilka teorii na ten temat. Według jednej piach zmienił się na skutek licznych uderzeń piorunów.

Taki ładunek elektryczny może wystarczy, aby go stopić. Jednak nie jest jasne, w jaki sposób na libijskich wydmach pustyni mogło być tak wiele błyskawic. Według innej teorii za powstanie zasobów pustynnego szkła odpowiada upadek meteorytu, który eksplodował nad pustynią w czasach starożytnych. Jednak jest jedno "ale", na powierzchni pustyni nie ma śladu krateru, a to nie możliwe, żeby ślad po nim zaginął.

[ibimage==22227==400naszerokoscbeztxt==Oryginalny==self==null]

^{Szkło powstałe po eksplozji pierwszej bomby atomowej - źródło: wikipedia}

Tymczasem okazuje się, że w 1940 roku po próbie nuklearnej w Nowym Meksyku w USA, również powstało bardzo podobne pustynne zielone szkło. Zatem jest kolejna teoria i to na dodatek potwierdzona empirycznie. Dla nauki to oczywisty kłopot, bo skoro szkło zalegające na libijskiej pustyni powstało około 100 tysięcy lat temu, to skąd wzięłaby się wtedy broń jądrowa?

Pewne poszlaki wskazujące na takie rozwiązanie tajemnicy pustynnego szkła można znaleźć w mieście Mohendżo Daro na terenie dzisiejszego Pakistanu. Ruiny starożytnego miasta Mohendżo Daro odkryto w 1922 roku, w dolinie Indusu. Wykopaliska wykazały, że było dobrze zaplanowane i wyposażone w wodę i kanalizację. Wśród ruin znajdowano fragmenty czarnego szkła i tak zwanych tektytów, małych kulek, które często powstają w ekstremalnie wysokich temperaturach. Analiza próbek przechowywanych w Uniwersytecie w Rzymie, wykazała, że topnienie wystąpił przy temperaturze większej niż 1500 stopni.

[ibimage==22228==400naszerokoscbeztxt==Oryginalny==self==null]

^{Ruiny Mohendżo Daro - źródło: Internet}

Temperatura takie w starożytności można było otrzymać w piecach metalurgicznych, ale nie w otwartej przestrzeni. Ponadto archeolodzy zwrócili uwagę na jedną cechę starożytnego miasta. Po dokładnym obejrzeniu ruin, stwierdzono, że stopień uszkodzenia budynków i budowli zmniejsza się wraz z odległością od centrum miasta, a raczej, od epicentrum hipotetycznej eksplozji, która całkowicie zniszczyła poszczególne części miasta.

Wśród ruin znajdowano szkielety wskazujące, że śmierć ludzi, którzy tam mieszkali nastąpiła nagle. Ustalono też, że ich kości były radioaktywne. Bardzo podobne zniszczenia zaobserwowano po tym gdy Amerykanie w czasie II wojny światowej, dokonali ataków jądrowych na japońskie miasta Hiroszimę i Nagasaki. Sposób zniszczenia Mohendżo-Daro wygląda tak, jakby miasto było celem ataku nuklearnego.