Szczególną  czcią w Kościele Katolickim darzy się świętych. Chrześcijanie wierzą, że są to ludzie obdarzeni przez Boga mocą dokonywania cudów. Ich postawy wynikały też jednak z samozaparcia i czasem dobrowolnego wikłania się w męczeństwo. Dzisiaj zachowania niektórych osób kanonizowanych, uznać należałoby, delikatnie mówiąc, za szokujące…

Święta Lidwina urodziła się w holenderskim Schiedam w 1380. Gdy miała 16 lat, niewiasta spadła z konia. W wyniku tego wypadku doświadczyła przewlekłego bólu, miała nadwrażliwość na światło i była częściowo sparaliżowana. Większość swojego życia spędziła w łóżku, będąc w stanie poruszać tylko lewą ręką. Zgodnie z dokumentem, spisanym w Schiedam, Lidwina miała rany na ciele. W końcu jej ciało zaczęło gnić i odpadały od niego kawałki. Ale, o dziwo, te fragmenty ciała wydzielały słodką wspaniałą woń i rodzice zdecydowali, że będą je przechowywać w wazonie. Chora twierdziła, że jej cierpienie, to dar od Boga. Prawda jest taka, że Lidwina chorowała prawdopodobnie na stwardnienie rozsiane i ciężkie odleżyny, które powstały, ponieważ nie mogła się poruszać wskutek paraliżu.

Św. Aniela z Foligno żyła w XIII wieku we Włoszech i słynęła ze swej miłości i pobożności. Przed śmiercią Angela przedyktowała swoje wspomnienia skrybie. Aniela opowiedziała, że umyła niegdyś nogi trędowatemu, a potem wypiła brudną wodę z miednicy.

„Piłam wodę, która została użyta do mycia. Słodycz była tak wielka, że czułam ją jeszcze w drodze powrotnej do domu, a gdy parch rany trędowatego utknął w gardle, starałam się go przełknąć. Moje sumienie nie pozwalało mi tego wypluć, tak jak gdybym przyjmowała Komunię świętą”.

Katarzyna ze Sieny jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych średniowiecznych świętych, znaną ze swojej miłości i mądrości. Zasłynęła także z faktu, że dość wcześnie w młody wieku zaczęła pościć. W wieku 25 lat nie chciała nic jeść, więc ją do tego zmuszano, choć nawet najmniejszy kawałek sera lub warzywa wywoływał ból. Nie pomagało zapijanie wodą i kończyło się na wymiotach, a także rzyganiu krwią. Któregoś dnia Katarzyna zjadła jednak ropę, która wyciekła z rany umierającej kobiety i powiedziała, że „w życiu nie próbowała nic bardziej wyrafinowanego i słodkiego”.

Św. Maria Magdalena De Pazzi urodziła się we Florencji w około 1566 roku, a jako nastolatka wstąpiła do klasztoru karmelitanek. Wkrótce okazało się, że na jej ciele pojawiły się stygmaty. Dziewczyna skutecznie zaczęła uzdrawiać ludzi. Lizała otwarte rany chorych na trąd i choroby skóry. Zasysała też larwy pasożytów z zainfekowanych ran. W wyniku tego działania doszło do infekcji dziąseł i niewiasta dość wcześnie straciła uzębienie. Zmarła w wieku 37 lat.

Włoska szlachcianka Katarzyna z Genui postanowiła poświęcić się i czyniła dobre uczynki w piętnastym wieku na znak przywiązania do Ukrzyżowanego. Wkrótce zakochała się we wszystkich swoich pacjentach i ludziach bezdomnych. Katarzyna ledwo przetrwała spektakl zarazy, pijąc ropę z ran i wyjadając wszy ze swoich zainfekowanych podopiecznych. Działania te miały wzmocnić ducha. W 1737 ogłoszono ją świętą.

Od najmłodszych lat Francesca Romana pragnęła zostać zakonnicą, ale jej ojciec zmusił ją do poślubienia bogatego człowieka w wieku 13 lat. Wywołało to straszliwą depresję u kobiety, ale jej poczytalność została przywrócona ukazaniem się Świętego Aleksa. Francesca stała się nawet posłuszną żoną, aż tak długo, jak jej męża nie zabili neapolitańczycy. Kobieta chciała zachować czystość duchową. Aby nie uprawiać seksu z mężem, zadała sobie wiele bólu, zalewając rozgrzanym tłuszczem swoje genitalia. Była znana także z częstego biczowania. Kanonizowano ją w 1608 roku.

Symeon Słupnik był syryjskim świętym, żyjącym w szóstym wieku, który stał się znany z powodu ascetycznego trybu życia. Chłop ostro pościł przez 30 lat na słupie. Lina, którą przywiązał sobie do nogi, wbiła się w głąb ciała. Rana krwawiła, śmierdziała i roiło się w niej od robaków. Mimo to męczennik nie pozbył się sznura. Zamiast tego łapał robaki, które wychodziły z rany i pchał je tam z powrotem, powtarzając: „jedz to, co Bóg nakazał”.

Ofiarność była wówczas oczywiście bardzo popularna. Jedno z dziwnych zachowań należy wiązać ze świętym Makarym. Któregoś dnia ukąsił go komar i mężczyzna zabił intruza instynktownie. Makary był pełen skruchy za zamordowanie żywej istoty. Po tym zdarzeniu zdecydował się na zadośćuczynienie, wchodząc do bagna, w którym roiło się od much i komarów. Żył tak goły przez sześć miesięcy, stale gryziony przez insekty, a gdy wrócił do ludzi, jego ciało było pokąsane i owrzodzone.

Święta Weronika Giuliani w siedemnastym wieku była znana ze swoich aktów pokory. Na przykład, trzymała gnijące ryby w celi, aby je wąchać i kosztować. W wyniku tego rzekomo bardziej doceniała później smak świeżych ryb. U kobiety pojawiły się stygmaty i tym samym zwróciła na siebie uwagę Kościoła. Wysłano do niej jezuitę - ojca Crivelli, aby ten przetestował jej pokorę. Crivelli nakazał Weronice opuszczenie celi i zamieszkanie w opuszczonej latrynie. Było tam pełno pająków i owadów. Jednocześnie kobieta miała dbać o czystość pomieszczenia poprzez lizanie podłóg i ścian. Ku zdziwieniu mnicha, Weronika wyczyściła wnętrze przybytku, wyjadając przy okazji wszystkie pająki i pajęczyny. Niewiastę kanonizowano w 1839 roku.