W różnych źródłach wspomina się tzw. nadpisane ikony. Wyróżniają się tym, że posiadają dwie warstwy i zaczęły pojawiać się w Rosji jeszcze w średniowieczu. Pod kanonicznym wizerunkiem Jezusa, aniołów i świętych ukrywają się diabły i sceny piekielne z demonami.

Zazwyczaj, malarze (wówczas nazywano ich Bogomazami) przygotowywali płótno, potem szkicowali piekło i czekali aż farba dobrze wyschnie. Następnie tworzyli nowy podkład, malując ciepłe, tradycyjne chrześcijańskie motywy. W niektórych przypadkach artysta „przeszkicowywał” narysowaną postać, ukrywając rogi i ogon tak, że kontrowersyjne elementy stawały się niewidoczne dla oczu.

Po raz pierwszy o takiej ikonie wspomina się w żywocie Wasilij Błażennego, który spisano w szesnastym wieku. Opisano tam następującą sytuację. Na bramie przy wjeździe do miasta zawieszono ikonę, pod którą zgromadził się tłum ludzi. Wasilij nie zamierzał się jednak modlić i zniszczył obraz kamieniem. Pytany, dlaczego to zrobił, odpowiedział, że pod główną warstwą farb ukryte jest piekło. Rzeczywiście, gdy zeskrobano zewnętrzną powłokę, oczom modlących się ludzi ukazały się diabły. Wierzono, że takie ikony mają szerokie zastosowanie w czarnej magii.