Tajemnicze starożytne plemię bezgłowych ludzi

Kategorie: 

Źródło: Fragment mapy autorstwa Guillaume Le Testu

Blemiowie, znana również jako Evaipanoma, to afrykańskie plemie ludzi bez głowy, którzy zgodnie z podaniami, żyli w Libii i Etiopii. Opowieści na temat tych stworów pojawiają się zarówno w starożytnych rzymskich podaniach z III wieku naszej ery, jak i historiach średniowiecznych podróżników.

 

Cechą charakterystyczną dla przedstawicieli tego ludu, był fakt, że ich twarze znajdowały się na klatce piersiowej. Dlatego, nadaną im nazwę tłumaczy się jako „oczy-pierś”. Najwcześniejsza wzmianka o blemmii znajduje się u Herodota, gdzie nazywa je akefaloi (gr. Ἀκέφαλοι "bez głowy"). W starożytności, plemię to zostało nazwane na cześć króla Blemisa (Βλέμυς) i od tamtej pory nazywano je Blemmia co w języku polskim tłumaczy się na Blemiowie.

Różne źródła średniowieczne podają, że wzrost Blemiów sięga od 1,80 do 3 metrów. Ponadto często podaje się, że byli oni kanibalami. Mela, rzymski geograf z 43 roku n.e, jako pierwszy opisał afrykańskich „Blemmianów” bez głowy, z twarzą ukrytą w piersi. Pliniusz Starszy w „Historii naturalnej” donosi o plemieniu Blemiów z Afryki Północnej, którzy „nie mieli głowy, a ich usta i oczy znajdowały się w klatce piersiowej”. Pliniusz umieszcza Blemiów gdzieś w Etiopii (w Nubii lub na sąsiednich ziemiach). Tak duże namnożenie podań, trudno uzasadnić czymś innym niż obserwacją faktycznych stworzeń.

To jednak nie koniec ich historii. W 1211 roku, badacz imieniem Fermes twierdził, że znalazł plemię „ludzi bez głowy z oczami i ustami na piersiach” mieszkających na wyspie w Etiopii. On również twierdził, iż posiadali oni niesamowity wzrost i mierzyli ponad 3,5 metra. 100 lat później Sir John Mandeville, który znajdował się w tym obszarze, również twierdził, że widział przedstawicieli tej dziwnej rasy. W późnym średniowieczu, zaczęły się nawet pojawiać mapy świata, na których uwieczniano bezgłowych ludzi.

Co ciekawe, otomański admirał i kartograf Piri Reis, (znany z zadziwiająco dokładnej mapy wybrzeży Antarktydy i obydwu Ameryk poprzedzającej odkrycie tych kontynentów) umieszczał Blemiów w Ameryce Południowej, a dokładniej u wybrzeży Brazylii. Iodokus Hondius umieścił je na swojej mapie Gujany z 1598 r. oraz na przedstawieniu różnych ludów rdzennych Amerykanów na mapie Ameryki Północnej wydanej w tym samym roku.

Cornelis Claess, który kilkakrotnie współpracował z Hondiusem, odtworzył ten obraz na mapie Ameryk z 1602 roku, ale zmodyfikował guzowatość piersiową tak, aby miała prawdziwą głowę, ale bez szyi, umieszczając głowę postaci na wysokości ramion. Z biegiem lat, popularność blemmian, nazywanych również evapanoma zaczęła spadać. Mapa świata Hondiusa z 1608 roku, wogóle ich nie uwzględnia, ale pojawia się w niej wzmianka, że w Gujanie znajdują się osoby bez głowy, choć pojawiają się wątpliwości co do prawdziwości tych stwierdzeń. Mapa świata Petera van den Cyr'a z 1619 roku, to ostatnie znane przedstawienie postaci bez szyi.

Patrząc na mnogość przekazów na temat tych istot, trudno nie zastanowić się przez chwilę nad wieloma aspektami tych historii. Czy kilkumetrowe postaci z twarzami na wysokości klatki piersiowej, mogły być jakimiś lokalnymi odmianami słynnych gigantów? Czy greccy podróżnicy i średniowieczni odkrywcy jedynie wymyślili istnienie tego ludu? Być może wykorzystali oni niewiedzę prostego ludu dla własnego zysku? O tym co wydaje się wam bardziej prawdopodobne, zadecydujcie sami.

 

Ocena: 

5
Średnio: 5 (1 vote)
loading...

Komentarze

Skomentuj