W 1665 roku twórca pierwszego na świecie zegara wahadłowego, holenderski fizyk Christiaan Huygens, zaobserwował coś nietypowego. Mając przed sobą dwa takie zegary wiszące na jednej ścianie odkrył, że bez względu na to jak wahadła będą się poruszać na początku, w ciągu około 30 minut zsynchronizują się ze sobą i zaczną się huśtać w przeciwnym kierunku. Według raportów Huygensa, osiągnięcie tej synchronizacji zajęło dwóm wahadełkom około pół godziny. Huygens określił to dziwne zjawisko jako „współczucie dwóch zegarów.

Od wieków specjaliści usiłowali znaleźć logiczne wyjaśnienie dla tego zjawiska. Matematyk Henrique Oliveira z Uniwersytetu w Lizbonie zasugerował przed kilkoma laty, że impulsy dźwiękowe przesyłane z jednego zegara do drugiego, np. poprzez ścianę na której wiszą, mogą wyjaśniać tę tajemnicze zjawisko. Okazuje się jednak, że wyjaśnienia pochodzące od samego twórcy zegarów wahadłowych mogą być prawdziwe.

Pierwszą formalną próbą wyjaśnienia zsynchronizowanego ruchu zegarów wahadłowych, była analiza holenderskiego matematyka Diederika Kortewega z 1906 roku. Dalszy postęp w badaniach tego tajemniczego zjawiska nastąpił dopiero w Związku Radzieckim w latach 80. XX wieku. Pracując w Instytucie Mekhanobr w ówczesnym Leningradzie, Iliya Izrailevich Blehman odtworzył eksperyment Huygensa przy użyciu dwóch małych zegarów wahadłowych umieszczonych na wspólnej ścianie.

Wszystkie te badania pomogły rzucić nieco światła na tę sprawę. Zegary przekazują sobie energię poprzez drążek sprzęgający w postaci drgań mechanicznych. Zegary zaczynają poruszać się poza fazą, innymi słowy, wibracje wywierane przez jeden zegar wahadłowy na drążek sprzęgający są niwelowane przez wibracje wywierane przez drugi. Jednak wiele pytań pozostaje bez odpowiedzi. Jakie są „minimalne” wymagania dotyczące samosynchronizacji? Czy jakakolwiek para zegarów wahadłowych w końcu się zsynchronizuje – czy tylko niektóre typy? Czy można zsynchronizować więcej niż dwa wahadła? Dopiero od początku tego tysiąclecia naukowcy zaczęli podejmować ten wątek.

Z biegiem lat ustalono chociażby, że zegary, które są umieszczone na tym samym drewnianym stole i zaczynają poruszać się synchronicznie, tracąc 47 sekund na godzinę, czyli prawie 19 minut dziennie. Jednak nawet XXI wiek nie daje nam wszystkich odpowiedzi, jeśli chodzi o to zjawisko. Większość modeli matematycznych, nie jest kompletna, ponieważ nie uwzględnia wszystkich deformacji, jakich doświadcza drewniana podstawa, na której wiszą zegary.

Badanie nad tym zagadnieniem, mają również wymiar praktyczny. Mogą one również rzucić światło na wiele podobnych efektów synchronizacji w żywych organizmach. Na przykład ludzkie ciało ma wiele różnych rodzajów oscylujących rytmów – w tym oddychanie, bicie serca, aktywność neuronów i perfuzję krwi