Wielu ludzi na całym świecie wierzy w to, czego nie może zobaczyć. Jedną z takich wierzeń w to, co niewidzialne, z zaskakująco mocnymi dowodami, jest wiara w linie energetyczne. Te ukryte ścieżki tworzą siatkę na całej Ziemi, łącząc święte miejsca w sieć prostych linii pokrywających całą planetę.

Linie energetyczne łączą święte i najważniejsze miejsca starożytnego kultu na całej planecie w niezwykle kompleksowy sposób. Punkty orientacyjne, takie jak egipskie piramidy, Wielki Mur Chiński, Stonehenge i inne, zostały znalezione na liniach geomantycznych. Biorąc pod uwagę brak uzgodnionej komunikacji między kulturami, które zbudowały te obiekty, jest to dla nas dylemat. 

Czy to możliwe, że starożytni ludzie wiedzieli o energiach ziemi, kiedy wybierali swoje święte miejsca? Czy to możliwe, że mogli wyczuć, że energia Ziemi jest silniejsza wokół tych linii mocy? A może to wszystko jest formą błędu potwierdzającego, w którym naukowcy narysowali wystarczająco dużo prostych linii na mapie, aby pomylić przypadkowość ze znaczeniem?

Koncepcja linii geomantycznych jest zaskakująco nowa, biorąc pod uwagę, do jakich obiektów się odnosi, po raz pierwszy została szczegółowo omówiona w 1921 roku. Od tego czasu debata nie została zakończona, a debata o tym, czy istnieją, czy nie, trwa. Rzeczywiście, wielu zwolenników linii mocy przyznaje, że nie rozumie szczegółowo ich celu. Większość dochodzi do wniosku, że te linie reprezentują obszary naturalnej mocy, a miejsca, w których się przecinają, są szczególnie potężne. Ale jak to się objawia i jak może być przydatne, pozostaje tajemnicą.

W 1921 roku archeolog Alfred Watkins dokonał kontrowersyjnej obserwacji. Watkins argumentował, że można wykazać, że dziesiątki słynnych starożytnych miejsc położonych na całym świecie zostały zbudowane w szeregu linii prostych. Niezależnie od tego, czy te miejsca zostały stworzone przez człowieka, czy naturalne, w jakiś sposób wpadały w ten wzór, w serię tego, co nazwał „liniami lei”. Za pomocą tej teorii stworzył koncepcję, że w układzie tych obiektów przejawia się jakaś naturalna siła Ziemi. Podobnie jak linie długości i szerokości geograficznej, linie te przecinają kulę ziemską. Naturalne formacje, pomniki, a nawet rzeki podążają tymi liniami i dlatego zakłada się, że mają jakąś nadprzyrodzoną energię.

Alfred Watkins przedstawił dowody na swoją teorię, podając przykłady różnych typów pomników rozmieszczonych w linii prostej na całym świecie. Narysował linię prostą przez południową Anglię, a później od południowego krańca Irlandii do Izraela, która, jak twierdził, łączyła siedem różnych miejsc, w których imię „Michael” pojawiało się w takiej czy innej formie. Linia ta została nazwana „Linią Świętego Michała”.

Obecność linii można łatwo udowodnić każdemu, kto ma dostęp do mapy, ale jest to zdecydowanie niewystarczający dowód. Na tej samej mapie można narysować dowolną liczbę linii łączących miejsca, traktując losową lokalizację jako nadprzyrodzoną siłę kierującą konstrukcją. Miejsca rytualne o wspólnej lokalizacji, takie jak świątynie przesilenia, dodatkowo wzmacniają to wrażenie.

Podobnie wiele struktur, które mogą wydawać się znaczące, nie pojawia się na tych liniach i jest odrzucanych. Te problemy bez odpowiedzi doprowadziły wielu do zakwestionowania tej koncepcji od 1921 roku. Wielu badaczy uważa te wyrównania za przypadkowe nakładanie się, podobne do iluzji widzenia twarzy lub zwierząt w chmurach. Ale wciąż jest wielu fanów zjawisk nadprzyrodzonych i science fiction, którzy wierzą w istnienie linii mocy. Co więcej, teoria ta nie została jeszcze praktycznie udowodniona lub obalona, ​​ale znalezione dowody i linie łączące na mapach mogą potwierdzić jej istnienie.

Jedna z bardziej przyziemnych teorii na temat linii geomantycznych dotyczy ich wykorzystania jako techniki nawigacyjnej. Teoretycznie były postrzegane jako narzędzie, dzięki któremu pierwsi brytyjscy podróżnicy (linie mocy były pierwotnie bardzo brytyjską koncepcją) mogli bezpiecznie dotrzeć do celu. Na początku nawigacji lądowej podróżnik zaznacza odległy wysoki punkt, taki jak góra, pomnik lub inny charakterystyczny punkt orientacyjny, i używa go jako punktu orientacyjnego do nawigacji. Wzdłuż tej trasy zbudowano obiekty pośrednie, poprawiające widoczność ukrytej ścieżki.

Dziś istnieją dowody wskazujące na istnienie takich ścieżek w Wielkiej Brytanii. Nie tylko to, ale fakt, że ścieżki te łączą miejsca, które były bezpośrednio przydatne dla podróżnika, takie jak źródła wody, kościoły i zamki. Ale powszechna krytyka linii geomantycznych polega na tym, że ponieważ na mapie Ziemi jest wiele określonych punktów, przez każdy z nich można poprowadzić linię prostą w określonej kolejności.

Alfred Watkins poparł tę koncepcję, ale uważał, że te wybrane trasy już istniały i że wczesna nawigacja mogła być kierowana przez siły nadprzyrodzone. Zauważył również wspólne wyrównanie w miejscach o znaczeniu rytualnym. Teoria Watkinsa opierała się na myślach astronoma Normana Lockyera. Lockyer badał odpowiednie układy starożytnej europejskiej architektury monumentalnej w miejscach takich jak Stonehenge, mając nadzieję na odkrycie astronomicznego związku między starożytnymi budowlami.

Większość prac i książek opublikowanych do tej pory na całym świecie związanych z koncepcją linii mocy Watkinsa odrzuca i krytykuje nadprzyrodzony aspekt jego teorii. Jednak teoria ta najwyraźniej przyciągnęła uwagę epoki nowożytnej i ruchów kontrkulturowych. Wielu niezadowolonych z wyjaśnień Wszechświata oferowanych przez naukę wierzy, że te tajemnicze linie zawierają jakieś duchowe oświecenie, pola energetyczne i kosmiczną moc. Co to oznacza i jaki może być ich wpływ, dopiero się okaże.

Czy są to po prostu ustalone trasy przez tereny wiejskie, z których korzystali pierwsi podróżnicy? Czy one w ogóle istnieją, czy to tylko zbieg okoliczności? Wielu nadal wierzy w moc linii geomantycznych iw tym momencie wszystko, co można powiedzieć, to to, że nic nie zostało udowodnione.