W roku 1110 Księżyc nagle zniknął z nocnego nieba, pozostawiając ludzi w całkowitej ciemności przez kilka kolejnych miesięcy. 910 lat później badacze z Uniwersytetu Genewskiego w Szwajcarii uważają, że mogli w końcu rozwiązać tą niezwykłą zagadkę. 

Księżyc to ciało niebieskie, które porusza się po ściśle wytyczonej orbicie. Poza tym znajdując się wewnątrz orbity Ziemi, widzimy go w fazach zależnych od części miesiąca. To stały i niezmienny rytm i ziemski satelita nigdy nie znika na kilka miesięcy, bo to jest po prostu niemożliwe. A jednak zniknął.

Liczne podania historyczne z tego okresu sugerują, że rzeczywiście nie było go widać na niebie bardzo dlugo. Kronika angielskiego miasta Peterborough, donosi, że ​​piątej nocy w maju, w 1110 roku, Księżyc świecił jasno wieczorem, ale „potem stopniowo malał, a jego światło gasło, tak szybko, jak to tylko możliwe".

Do niedawna nie było jeszcze wiadomo co się wtedy wydarzyło. Odkrycia szwajcarskich naukowców wykazały, że zniknięcie Księżyca było prawdopodobnie spowodowane kombinacją rzadkich czynników: różnych niskich temperatur, popiołu wulkanicznego i siarki.

To co opisał skryba to prawdopodobnie aerozole wulkaniczne z jakiejś erupcji, które mogły nie tylko zamazać Księżyc, ale też pozostawić wiele gwiazd niezakłóconych, co również wynika z opisów z epoki. Takie erupcje mogły również wpłynąć na globalny klimat, powodując pogorszenie mokrej i zimnej aury panującej wtedy na świecie.

Badanie przeprowadzone przez specjalistów ze Szwajcarii, koncentrowało się na klimatycznych skutkach erupcji wulkanicznych do których doszło między 1108 a 1110 rokiem. Wykazano, że wybuch wulkanu Asama w Japonii, do którego doszło w połowie 1108 roku, wyemitował do atmosfery ziemskiej bardzo duże ilości związków siarki.

Ich koncentracja zaczęła stopniowo spadać dopiero w połowie 1110 roku ale siarka w dużych ilościach trwała w atmosferze do ​​wczesnych miesięcy 1111 roku. Naukowcy zbadali też opisy czarnego nieba udokumentowane z tego okresu i stwierdzili, że to zniknięcie Księżyca było prawdopodobnie długim wulkanicznym zaćmienie srebrnego globu, który został w ten sposób ukryty przed ludźmi na Ziemi. 

Dalsze badania doprowadziły do ​​obserwacji, że podobne zniknięcia Księżyca lub jego nieoczekiwane zaćmienia, miały miejsce po innych dużych erupcjach wulkanicznych, takich jak w 1600 roku z peruwiańskiego wulkanu Huaynaputina, z 1641 roku i erupcji wilkanu Parker, oraz dobrze znanych eruocji z 1815 r., kiedy eksplodował wulkan Tambora, 1883 r. po erupcji Krakatau, w 1912 po wybuchu Katmai-Novarupta, a nawet w 1983 r. po erupcji El Chichon i po największej erupcji wulkanicznej naszych czasów z 1991 gdy emisję zaczął filipiński wulkan Pinatubo.