Starożytne mity o pustej Ziemi i podziemnych cywilizacjach ożywiają wyobraźnię. Opowieści o rozległych miastach ukrytych pod ziemią, połączonych wielką siecią tuneli, pobudzają ciekawość. Cueva de los Tayos w Ekwadorze, wejścia do podziemnych światów w Andach, Himalajach, na pustyni Gobi, w Turcji, a nawet pod Sfinksem Giza, stanowią tło dla tajemniczych relacji o portalach do wnętrza Ziemi.

W czasach starożytnych narodziła się teoria pustej Ziemi, głosząca, że nasza planeta jest pusta w środku, z wejściami do podziemia rozsianymi po całym jej obszarze. Od czasów Edmunda Halleya, wielu naukowców i myślicieli, jak John C. Sims, popierało i rozwijało tę ideę.

Według Simsa, wnętrze naszej planety skrywało podziemny świat, oświetlony małym słońcem, pełen gór, lasów i jezior. Nie zaniechawszy starań, przekonywał Kongres Stanów Zjednoczonych do wsparcia ekspedycji do Arktyki, która miała odkryć wejście do tego wewnętrznego świata. Chociaż Sims nie dożył zrealizowania tej wyprawy, ekspedycja pod dowództwem Charlesa Wilkesa wyruszyła w 1838 roku. Pomimo wielu odkryć, wejście do wnętrza Ziemi pozostało nieodkryte.

Teoria pustej Ziemi zainspirowała takich pisarzy jak Edgar Allan Poe, Jules Verne i H.P. Lovecraft, którzy uprawiali gatunek literatury fantastycznej. W XX wieku, pomimo postępu w geologii i geografii, teoria nadal przyciągała zwolenników. Niektórzy przywódcy nazistowscy, miłośnicy starożytnych mitów i okultyzmu, wykazywali zainteresowanie takimi teoriami.

Na przestrzeni wieków wiele osób próbowało dowieść istnienia pustego wnętrza Ziemi. Edmund Halley, Cyrus Teed, William Reid i Marshall Gardner twierdzili, że dowody na istnienie wewnętrznego świata leżą na powierzchni Ziemi. Mówili o anomalii temperatury powietrza i wody w okolicach biegunów, sugerując, że może to być dowód na istnienie podziemnej cywilizacji.

Mity o istotach żyjących pod ziemią są tak stare jak sama ludzkość. Opowieści o demonach wysłanych do podziemia w przeciwieństwie do aniołów z nieba są powszechne w tradycji. Buddyści mówią o Agartha, królestwie ukrytym w jaskiniach pod Himalajami, zamieszkane przez starożytne mędrce. W legendach Hopi, starożytnej plemiennej społeczności z północnej Arizony w Stanach Zjednoczonych, mówi się o podziemnych miastach, do których uciekli przodkowie w czasach katastrof.

W starożytnym Rzymie i Grecji istniały mitologie o podziemnych królestwach, takich jak Hades, podziemny świat umarłych. Pisma hinduistyczne zawierają historie o starożytnych cywilizacjach żyjących pod ziemią, zwanych Patala.

Podczas gdy wiele z tych mitów o podziemnych cywilizacjach jest symbolicznych i alegorycznych, nie brakuje osób, które traktują je dosłownie. Niektórzy z tych ludzi poszukują dowodów na ich istnienie, prowadząc badania i eksplorując jaskinie, tunele i inne formacje geologiczne.

Niemniej jednak, do dnia dzisiejszego nie ma naukowych dowodów na istnienie pustego wnętrza Ziemi czy podziemnych cywilizacji. Wszystkie dowody geologiczne i geofizyczne wskazują na to, że Ziemia jest gęsta i składa się z kilku warstw: skorupy, płaszcza i jądra. Niemniej jednak, mity i legendy o podziemnych królestwach nadal żyją w kulturze popularnej, wpływając na literaturę, filmy, gry wideo i inne formy sztuki i rozrywki.