Tajemnica Wielkiego Muru Pacyfiku, który dzieli świat

W erze cyfrowej, gdzie dostęp do informacji jest praktycznie nieograniczony, czasami trudno oddzielić fakty od fikcji. Szczególnie intrygującym przykładem współczesnej legendy miejskiej jest historia tak zwanego "Wielkiego Białego Muru" - rzekomej gigantycznej konstrukcji znajdującej się na dnie Oceanu Spokojnego. Fenomen ten zasługuje na szczególną uwagę nie tylko ze względu na swoją popularność w internecie, ale przede wszystkim jako fascynujący przykład współczesnego mitotwórstwa.

 

 

Historia tej tajemniczej struktury rozpoczęła się około 2010 roku, gdy w internecie zaczęły krążyć pierwsze doniesienia o gigantycznej podwodnej konstrukcji, która rzekomo miała ciągnąć się wzdłuż 180. południka od Antarktydy aż po Arktykę. Według zwolenników tej teorii, konstrukcja miałaby mieć imponujące wymiary: długość około 20 000 kilometrów, szerokość od 1 do 4 kilometrów oraz wysokość sięgającą nawet 6 kilometrów.

 

To, co szczególnie interesujące w całej tej historii, to sposób, w jaki łączy ona różne wątki - od starożytnych przepowiedni, przez współczesną kartografię cyfrową, aż po spekulacje dotyczące tajnych organizacji. Zwolennicy teorii o istnieniu muru często powołują się na rzekome anomalie w mapach Google, tajemnicze zakazy nurkowania w określonych rejonach Pacyfiku czy nawet biblijne proroctwa.

 

Warto jednak przyjrzeć się tej sprawie z naukowego punktu widzenia. Ocean Spokojny jest obecnie jednym z najlepiej zbadanych obszarów na Ziemi. Dzięki nowoczesnym technologiom, takim jak sonary wielowiązkowe czy satelitarne pomiary batymetryczne, naukowcy posiadają szczegółowe mapy dna oceanicznego. Gdyby struktura o tak gigantycznych rozmiarach rzeczywiście istniała, zostałaby bez wątpienia zauważona i udokumentowana przez liczne ekspedycje oceanograficzne.

Image

Skąd więc wzięła się ta teoria? Odpowiedź może leżeć w specyfice ludzkiego umysłu i sposobie, w jaki interpretujemy dane kartograficzne. Mapy cyfrowe, szczególnie te przedstawiające dno oceaniczne, często zawierają artefakty powstałe w wyniku łączenia danych z różnych źródeł. Te właśnie niedoskonałości techniczne mogły dać początek spekulacjom o tajemniczej konstrukcji.

 

Interesującym aspektem całej sprawy jest też jej związek z rzeczywistymi formacjami geologicznymi. Na dnie Pacyfiku rzeczywiście znajdują się imponujące struktury naturalne, takie jak grzbiety śródoceaniczne czy rowy oceaniczne. Te formacje, powstałe w wyniku procesów tektonicznych, mogą przy odpowiedniej interpretacji danych satelitarnych przypominać sztuczne konstrukcje.

 

Warto też zwrócić uwagę na sposób, w jaki historia o Wielkim Murze wykorzystuje elementy rzeczywistych wydarzeń historycznych. Wspomniany w teorii Sir Sandford Fleming rzeczywiście odegrał istotną rolę w ustaleniu międzynarodowego systemu stref czasowych, jednak łączenie jego działalności z rzekomą podwodną konstrukcją jest przykładem typowego dla teorii spiskowych łączenia niepowiązanych ze sobą faktów.

Image

Fenomen Wielkiego Białego Muru jest fascynującym przykładem współczesnego mitu, który pokazuje, jak w epoce cyfrowej rodzą się i rozprzestrzeniają legendy miejskie. Historia ta łączy w sobie elementy rzeczywistych odkryć naukowych, błędnych interpretacji danych kartograficznych oraz ludzkiej skłonności do doszukiwania się tajemnic i wzorców tam, gdzie ich nie ma.

 

Choć sama teoria o istnieniu gigantycznej podwodnej konstrukcji nie znajduje potwierdzenia w faktach naukowych, stanowi ona interesujący przedmiot badań z punktu widzenia socjologii i psychologii społecznej. Pokazuje, jak w erze internetu powstają i ewoluują współczesne mity, oraz jak technologia może paradoksalnie przyczyniać się do tworzenia nowych legend miejskich.