Denisowianie żyli na Płaskowyżu Tybetańskim przez 160 tysięcy lat, zanim wymarli

Szczątki kostne znalezione w tybetańskiej jaskinie na wysokości 3 280 m n.p.m. wskazują, że starożytna grupa ludzi przetrwała tu przez wiele tysiącleci, zgodnie z nowym badaniem opublikowanym w czasopiśmie "Nature".

 

Denisowianie to wymarły gatunek starożytnego człowieka, który żył w tym samym czasie i w tych samych miejscach co neandertalczycy i Homo sapiens. Tylko garstka pozostałości Denisowian została kiedykolwiek odkryta przez archeologów. Niewiele wiadomo o tej grupie, w tym o tym, kiedy wymarła, ale istnieją dowody sugerujące, że krzyżowali się zarówno z neandertalczykami, jak i Homo sapiens.

 

Zespół badawczy kierowany przez Uniwersytet w Lanzhou w Chinach, Uniwersytet Kopenhaski w Danii, Instytut Badań Płaskowyżu Tybetańskiego CAS w Chinach oraz Uniwersytet w Reading przebadał ponad 2 500 kości z Jaskini Karstu Baishiya na wysokogórskim Płaskowyżu Tybetańskim, jednym z tylko dwóch miejsc, w których wiadomo, że żyli Denisowianie.

Ich nowa analiza, opublikowana dziś (środa, 3 lipca) w "Nature", zidentyfikowała nowy skamieniały szczątek Denisowian i rzuciła światło na zdolność tego gatunku do przetrwania w zmiennych warunkach klimatycznych - w tym w epoce lodowcowej - na Płaskowyżu Tybetańskim od około 200 000 do 40 000 lat temu.

 

Dr Geoff Smith, zooarcheolog z Uniwersytetu w Reading, jest współautorem badania. Powiedział: "Byliśmy w stanie zidentyfikować, że Denisowianie polowali, poddawali obróbce rzeźniczej i jedli różne gatunki zwierząt. Nasze badanie ujawnia nowe informacje na temat zachowania i adaptacji Denisowian zarówno do wysokogórskich warunków, jak i zmieniających się klimatów. Dopiero zaczynamy rozumieć zachowanie tego niezwykłego gatunku ludzkiego".

 

Szczątki kostne z Jaskini Karstu Baishiya były podzielone na liczne fragmenty, uniemożliwiając identyfikację. Zespół wykorzystał nową metodę naukową, która wykorzystuje różnice w kolagenie kostnym między zwierzętami, aby określić, z jakich gatunków pochodziły szczątki kostne. 

 

Zespół badawczy ustalił, że większość kości pochodziła z błękitnych owiec, znanych jako bharal, a także z dzikich jaków, koniowatych, wymarłego wełnistego nosorożca i plamistej hieny. Naukowcy zidentyfikowali również fragmenty kości małych ssaków, takich jak świstaki, oraz ptaków.

 

Obecne dowody sugerują, że to Denisowianie, a nie żadne inne grupy ludzkie, zajmowali jaskinię i efektywnie wykorzystywali wszystkie dostępne im zasoby zwierzęce przez cały okres swojej obecności. Szczegółowa analiza pofragmentowanych powierzchni kości pokazuje, że Denisowianie usuwali mięso i szpik kostny z kości, ale również wskazuje, że ludzie ci używali ich jako surowca do produkcji narzędzi.

 

Naukowcy zidentyfikowali również jedną żebro jako należące do nowego osobnika Denisowian. Warstwa, w której znaleziono żebro, została datowana na okres między 48 000 a 32 000 lat temu, co sugeruje, że ten osobnik Denisowian żył w czasie, gdy ludzie współcześni rozprzestrzeniają się po kontynencie euroazjatyckim. Wyniki wskazują, że Denisowianie przetrwali dwa chłodne okresy, ale także cieplejszy okres interglacjalny między środkowym a późnym plejstocenem.

 

Dr Frido Welker z Uniwersytetu Kopenhaskiego powiedział: "Razem dowody kopalne i molekularne wskazują, że Kotlina Ganjia, gdzie znajduje się Jaskinia Karstu Baishiya, zapewniała Denisowanom stosunkowo stabilne środowisko, pomimo swojej wysokiej wysokości. Teraz powstaje pytanie, kiedy i dlaczego ci Denisowianie na Płaskowyżu Tybetańskim wymarli.