Egipski faraon jest najstarszym udokumentowanym przykładem giganta

Według nowego badania opublikowanego w czasopiśmie The Lancet Diabetes & Endocrinology, starożytny egipski faraon znany jako Sa-Nakht, który rządził starożytnym Egiptem na 1000 lat przed Ramzesem mógł być najstarszym udokumentowanym przykładem "giganta". Czy ma to związek z opisywanymi w kanonie z Turynu rządami Bogów nad cywilizacją Egiptu?

Nowe badanie przeprowadzone na niezwykłym 2 metrowym szkielecie faraona z czasów starożytnego Egiptu przekonało ekspertów, że może to być najwcześniejszy znany przypadek gigantyzmu. Oczywiście tego typu schorzenia zdarzają się nawet teraz, a osoba o wzroście 2 metrów nie wydaje się obecnie tak imponująca jak kiedyś, ale w czasach gdy przeciętny wzrost ludzi nie wykraczał poza 1,5 z całą pewnością Sa-Nakht mógł sprawiać wrażenie olbrzyma.

Zgodnie z zapisami starożytnego egipskiego historyka Manetho, Sa-Nakht rządził starożytnym Egiptem przez 18 lat. Jego szczątki zostały odnalezione w 1901 roku w grobie w pobliżu Bet Jalaf w Egipcie. Nieboszczyk miał prawie 2 metry wysokości a konkretnie około 1,98 m wzrostu. Tym samym przewyższył on Ramzesa II, który zajmował rekord jako najwyższy faraon o wzroście zaledwie 1,75m.

Opowieści o gigantach przeplatają się przez mity wielu kultur. Wszyscy znamy historię starcia Davida z Goliatem, ale istnienie ogromnych humanoidów, jest stałym elementem większości mitów na wszystkich kontynentach. Starożytna Grecja, Irlandia, Egipt, Mezopotamia czy koczownicze ludy obu Ameryk, wszystkie opowiadają o gigantycznych ludziach zorganizowanych w coś w rodzaju struktury państwowe. Nie tylko toczyli oni wojny, ale również żenili się z kobietami o normalnych rozmiarach oraz dopuszczali się aktów kanibalizmu.

W Biblii nazywano ich Nefilim, w irlandzkiej mitologii Tuatha Dé Danann, Grecy nazywali ch Tytanami natomiast mieszkańcy starożytnego Sumeru mówili o nich Igigi (półbogowie na służbie o Annunaki). Jednak pojawia się pytanie, czy legendy o tych istotach mogą być jedynie pozostałością życia osób chorych na gigantyzm? Czy takie wyjaśnienie jest uzasadnione, biorąc pod uwagę znane przez nas przekazy? A może istnieje też inne wytłumaczenie, którego narazie nie znamy bądź co bardziej prawdopodobne, nie chcemy przyjąć do wiadomości?