Kolekcja dziwnych obiektów w okolicy Słońca

Drogi Baco nawouje do tego w co wierzę ! :-) Wierzę w Tego Który się objawił Izraelitom i dał im/ludzkości to wszystko co jest zawarte w Biblii ! No i Polacy to wspaniały Naród ! To wszystko nie jest takie proste jak się niektórym wydaje... :-)

"...połowie XVI wieku, po dewaluacji pieniądza, niepełna zbroja płytowa

z szyszakiem kosztowała od dwóch do ośmiu złotych florenów.

Dużo pieniędzy. Idący na wojnę szlachcic musiał, prócz

zbroi - przyjmijmy, że kompletnej, więc droższej niż 8 florenów, mieć ze

sobą miecz, kopię, kord i mnóstwo nie tanich wcale dodatków. Potrzebnych

nie od parady bynajmniej, ale po to, by przeżyć na polu bitwy. Tani miecz

bez pochwy to koszt około 10-13 groszy. Kord kosztował około 5 groszy,

a kopia 10 do 12 groszy. Wyruszający na wojnę szlachcic musiał mieć oręż

stosownej jakości i odpowiednio przygotowany. W tym celu udawał się do

płatnerza, gdzie negocjował cenę uzbrojenia, a jeśli już takowe posiadał,

oddawał broń i zbroję do oczyszczenia. Blachy ochronne czyszczono otrębami.

Nie był to zabieg łatwy i krótkotrwały. Płatnerze liczyli sobie za tę

usługę dosyć sporo, w zależności oczywiście od ilości blach do oczyszczenia.

Magistrat krakowski i kazimierski płacił swoim płatnerzom zwykle po florenie

od oczyszczenia zbroi miejskiego pachołka. To dużo. Wypadki, które

tu opisujemy, miały miejsce kilkadziesiąt lat wcześniej, więc ceny różniły

się nieco, ale nie były to duże różnice.

Prócz wydatków na broń osobistą szlachcic wyruszający w pole musiał

mieć konia i poczet, który utrzymywał ze swoich funduszy - koń dla rycerza

kosztował od 10 do 100 florenów, chabeta dla giermka około florena,

do tego sprzęt dla towarzyszących rycerzowi ludzi. Wszystko to obciążało

znacznie dochody wyruszających na wojnę panów. Musieli oni jednak

stawać na wezwanie królewskie, bo tak stanowiło prawo i obyczaj.

No i honor, nie zapominajmy o honorze. Szlachta, szczególnie kokietowana

przez królów, miała jednak swoje narowy i potrafiła zbuntować się w najmniej

spodziewanym momencie, domagając się dodatkowych przywilejów

za swoją, przelewaną w bitwie krew. W opracowaniach pisanych w czasie

ostatnich stu lat trudno doprawdy znaleźć jedno słowo zrozumienia dla

tych ludzi. Są oni zwykle opisywani jako stado zwyrodniałych warchołów,

które domaga się coraz więcej i więcej. Historycy i popularyzatorzy historii

przeciwstawiają im statecznych mieszczan lub szlachetnych, dobrych

1 uciśnionych chłopów, których podły i żądny zysku szlachcic wyzyskuje

lub okrada. Nikt jednak nie wspomina jakoś o tym, że to szlachcic, pan

feudalny, nadstawiał swoją głowę, ryzykował majątkiem w wojnie - nierzadko

absurdalnej lub niepotrzebnej. Półgębkiem jedynie pisze się o tym,

że w czasach, kiedy mieszczanie płacili jeden tylko podatek zwany szosem

- po dwa grosze od grzywny, szlachta, wyruszająca na własny koszt

na wojnę, pokrywała w dużej części koszta tej wojny. Kredyty zaciągane

u mieszczan przez króla były zwracane, podatków, które do skarbu odprowadzili

feudałowie, nikt przecież nie oddawał. Szlachta płaciła niechętnie,

to prawda, płaciła jednak i jeszcze ryzykowała życiem. Płaciła poradlne -

2 grosze z łana, a w razie wojny wszelkie nadzwyczajne świadczenia, które

uchwalał senat. Zwyczajowo przed każdą wojną szlachta płaciła podatek

w wysokości 12 groszy z łana. To dużo. Przed wojną trzynastoletnią jednak

podniesiono te świadczenia do 24, a potem do 36 groszy z łana. Mnóstwo

pieniędzy..."

Takie były czasy i takie czasy mamy dziś... ! :-)