Dobrym przykładem słynnych „mitycznych potworów”, które okazały się prawdziwe, jest przerażająca kałamarnica olbrzymia. Długo wątpiono w jej istnienie a liczne doniesienia o obserwacjach ogromnej ośmiornicy uważano za morskie opowieści.

Doniesienia o gigantycznej kałamarnicy sięgają czasów Arystotelesa czyli ponad 2000 lat temu. Pliniusz Starszy, rzymski przyrodnik, wykonał dobrą robotę, opisując kałamarnicę olbrzymią w swojej Historii Naturalnej. Pliniusz opisał rozmiar kałamarnicy jako 9 metrów długości, a nawet w naszych czasach zdarzają się przypadki obserwacji gigantycznych kałamarnic o długości ponad 12 metrów!

Wczesne spotkania z kałamarnicą olbrzymią były prawdopodobnie inspiracją dla kilku mitologicznych potworów morskich, takich jak Kraken z mitologii nordyckiej i Scylla z mitologii greckiej.

Kałamarnica olbrzymia przez tak długi czas pozostawała „mitem”, ponieważ jej istnienie wydawało się fantastyczne i trudne do zweryfikowania. Morze jest niezrozumiałe pod względem wielkości i głębokości. Szukanie czegokolwiek w oceanie, nawet gigantycznej kałamarnicy, jest jak szukanie igły w stogu siana. Sytuację pogarsza fakt, że kałamarnica olbrzymia jest stworzeniem głębinowym.

Jedyną szansą, jaką wcześni zoologowie mieli na zbadanie olbrzymiej kałamarnicy, były zwłoki, które bardzo rzadko wyrzucały na brzeg. Problem polegał na tym, że głodne stworzenia morskie często zaczynały jeść zwłoki, zanim wypłynęły na brzeg, co oznacza, że ​​kompletne okazy były rzadkie. Do tego dodano fakt, że tusze z reguły bardzo szybko gniły. Pierwsze odnotowane odkrycie prawie nienaruszonej tuszy kałamarnicy olbrzymiej miało miejsce w latach 70. XIX wieku. Jednak dopiero w ciągu ostatniej dekady byliśmy w stanie sfotografować żywy okaz, ugruntowując status kałamarnicy olbrzymiej jako byłej kryptydy.