Zamknięte krzywe czasopodobne, są jedną z koncepcji podróży w czasie do przeszłości. Opierają się one na konsekwencjach, wynikających z grawitacji kwantowej. Gdyby były możliwe, mogłyby otworzyć przed ludzkością ogrom możliwości.

Według części naukowców, do których zalicza się np. amerykański informatyk teoretyczny - Scott Aaronson - zamknięte krzywe czasopodobne - mogą umożliwić ludziom rozwiązywanie problemów zbyt złożonych nawet dla najpotężniejszych komputerów kwantowych przyszłości.

Jednym z przykładów jest tzw. „paradoks Szekspira”, w którym cofasz się w czasie i dyktujesz Szekspirowi jego słynne sztuki, aby oszczędzić mu kłopotu z ich wymyśleniem i napisaniem.

W przeciwieństwie do „paradoksu dziadka”, w którym cofasz się w czasie i zabijasz dziadka,  w tym wypadku nie ma logicznej sprzeczności. Jedynym „paradoksem”, będzie „wysiłek obliczeniowy”, a więc to, w jaki sposób sztuki Szekspira pojawią się, choć nikt ich nie napisze. Ty otrzymasz informację o sztukach od Szekspira, a on otrzyma ją od ciebie. Informacja powstanie więc z niczego.

Ma to jeszcze głębsze konsekwencje, ponieważ w ten sposób, mogłaby być udaremniona cała teoria ewolucji życia poprzez dobór naturalny. Ludzie wykorzystując zamknięte krzywe czasopodobne, mogliby być  ostrzegani i przygotowywani do uniknięcia niebezpieczeństw, które musieliby przezwyciężać w całej swojej późniejszej ewolucyjnej historii.

Pozwoliłoby to korygować historię w taki sposób, aby nie dopuszczać tylko do takich wydarzeń, których skutki były traumatyczne dla jednostek lub większych zbiorowości. W rekonfiguracji czasu, nie chodzi przecież o to, żeby udowadniać absurdalność logicznych sprzeczności. Ludziom nie zależy na generowaniu paradoksów, tylko na naprawianiu niewłaściwych decyzji, rzutujących na ich życie. Z taką technologią można byłoby urządzić świat zupełnie inaczej, nawet jeśli nie byłby wykonalny „paradoks dziadka”.