Nasz egzystencja jest tylko iluzją a teraźniejszość nie istnieje

Prawda to. Liczne doniesienia o śmierci klinicznej dowodzą tego, że nasze alter ego jest hiperegzystencją. Nie wiem jeszcze dość dużo na ten temat, ale powyższy artykuł pozwoliłem sobie zanotować i skrobnę sobie to co już wiem, bo informacja to rozwój, a zaglądamy tu żeby się rozwijać. Jeśli ktoś odbiera moje słowa za wymądrzanie, niech mnie poprawi. Krytyki nigdy dość, a nie jednego heretyka czas zweryfikował. Może jakby kto miał szersze informacje, chętnie poczytam. Poniższa treść pochodzi z moich rękopisów, opartych na szczątkowej wiedzy (zaznaczam – opartych).

Otóż, toteż, więc...

(...)

Po śmierci nasza percepcja i poczucie czasu ulega całkowitej zmianie. Nasze oczy w ludzkim ciele widzą to co jest z przodu nas i kątem oczu co po lewej, po prawej, u góry i na dole. Błędnik reguluje zmysł położenia względem grawitacji. Kiedy zamykamy oczy, percepcja pozwala ocenić położenie horyzontalne i wertykalne. Zegar biologiczny niekiedy w systematycznym harmonogramie dnia pozwala budzić się na minutę przed budzikiem kilka dni pod rząd. Wszystkie cechy biofizyczne są stałe dla ludzi w naszych czterech wymiarach.

U ludzi, którzy donoszą o przeżyciu śmierci klinicznej powtarza się ten sam proces. Po utracie przytomności nasza dusza stanowi skoncentrowany punkt w eterze naszych wymiarów. Zmysł wzroku odbiera obraz ze wszystkich kierunków. Widzimy to co jest jednocześnie z lewej, z prawej, z góry, z dołu, z przodu i z tyłu. Trudne do wyobrażenia, ale jest to w pewnym sensie obraz idealnie panoramiczny. 

Poczucie czasu ulega zanikowi. Nie ma czegoś takiego jak liczenie sekund do przodu, czy do tyłu. Podobnie jak z poczuciem przestrzeni, takiej samej zmianie ulega poczucie czasu. Nie ma początku ani końca. Istnieje jedna wielka niepoczątkowość i nieskończoność czasu.

(...)

Zależności między materią, energią i czasoprzestrzenią kreują to w co wierzymy, bo widzimy to, słyszymy i czujemy , oraz w to, w co nie chce nam się uwierzyć. Relacje między nimi dają nam prawo istnienia i ciągłej cyrkulacji przemian.

(…)

Tam nie ma pojęcia takiego jak dobro i zło, rozumiane przez ludzkie pojęcie, bo ludzkie pojęcie dobra i zła odnosi się tylko do ludzi. Po śmierci jesteśmy po prostu wektorem wypadkowym świadomości (warto wspomnieć na czym polega reinkarnacja).

(…)

 Ludzkie zmysły mają to do siebie, że widzą tylko określoną gamę kolorów. (…)Dźwięk. Znamy: infradźwięki - poniżej 16 Hz, dźwięki słyszalne 16 Hz - 20 kHz - słyszy je większość ludzi, ultradźwięki - powyżej 20 kHz, hiperdźwięki - powyżej 1010 Hz.  (…) Pukamy się w czoło gdy ktoś opowiada niestworzone historie o duchach, choć sami nazywaliśmy Kopernika heretykiem. I pomyślałby kto kiedy, że powstaną noktowizory, albo telefony komórkowe?

(…)

Jeśli człowiek czegoś nie widzi, to tego nie ma, jeśli nie słyszy, to tego nie ma. Bagatelizowanie sprawy. Nazywanie kogoś heretykiem bez krzty asertywności jest zwyczajnym oportunizmem. A dlaczego zwierzęta o innych niż ludzkie zmysłach podobno dziwnie się zachowują w chwilach kontaktów z duchami? Bo widzą i słyszą inaczej, choć pewny zakres ich zmysłów pokrywa się z naszymi. Wszystko ma jakąś częstotliwość. Barwa, dźwięk, światło, ruchy atomów, wiatr słoneczny, absolutnie wszystko ma właściwości ruchu energii.



Koniec notatki.

Ponieważ w rozwoju światopoglądu ufam wielce powiedzeniu Einstena, że wyobraźnia jest ważniejsza niż sama wiedza, nadmienię kilka spontanicznych skojarzeń z wątkiem.

Dekoherenacja kwantowa to dla mnie nowe pojęcie. Od razu przyszła mi na myśl paternifikacja, czyli kurczowe trzymanie się logiki i szukanie sensownych struktur tam gdzie ich nie ma. Co prawda to dwa różne pojęcia, ale rzuca to światło na różnice między zaczarowanym ołówkiem, a fatamorganą. Podobnie ma się sprawa z pareidolią, odpowiedzialną za widzenie wszędzie twarz.

Intuicyjnie powiązałem również wątek z teorią strun, M-teorią, wszechświatem równoległym i cieniami Platona.



No, koniec wymądrzania się.

P.s. Tak usprawiedliwiam się nadgorliwie przed uszczypliwymi komentarzami, ponieważ uważam, że łatwiej jest rzucać się do gardła niż ruszyć deklem i przyznać się czasem, że się racji nie ma. Ten się nie myli, kto nic nie robi.