Opowieści o małych ludziach, przekazywane w mitach przez rdzennych Amerykanów, są bogatym świadectwem kultury i wierzeń tubylczych narodów. Te legendy, żywe w różnych regionach kontynentu, ukazują nie tylko fascynację tajemniczymi istotami, ale także odkrywają podobne wzorce jak w innych kulturach w tym europejskich legendach o krasnoludkach.

Legendy te nie tylko bawią, ale również uczą, przypominając o szacunku dla przyrody, pokorze wobec sił wyższych i konieczności opieki nad środowiskiem. Przekazywane z pokolenia na pokolenie, stanowią one niezmiernie ważny element dziedzictwa kulturowego i tożsamości rdzennych Amerykanów.

Wśród nich są Pukwudgie, małe, psotne istoty z mitologii plemion Algonkinów, są przykładem, jak legendy o małych ludziach mogą podkreślać związek z przyrodą i niewidzialnym światem. Znane z umiejętności magicznych i znikania, Pukwudgie wskazują na istnienie równoległego świata, z którym ludzie mogą wejść w interakcję tylko w wyjątkowych okolicznościach.

Z kolei legendy o Nimerigar, zaciętych wojownikach o niewielkim wzroście, opowiadają o brutalnych aspektach życia i przetrwania. Te opowieści mogą symbolizować trudy i wyzwania, z którymi plemiona musiały się mierzyć, podkreślając zarazem odwagę i zaciętość niezbędne do obrony swoich terenów.

Yunwi Tsunsdi, małe ludziki mieszkające w podziemnych jaskiniach, oraz Yehasuri, leśne duchy, odzwierciedlają bogactwo wierzeń Czirokezów. Obydwie grupy istot, choć różnią się charakterem i rolą w legendach, przypominają o znaczeniu duchowości i związku z naturalnym światem.

Choć te opowieści mogą wydawać się częścią świata mitów, spotkaniach z małymi ludźmi nadal pojawiają się, utrzymując te legendy w kręgu zainteresowania i wiary. Takie relacje są świadectwem nieprzerwanej żywotności tych przekonań wśród rdzennych narodów Ameryki.

Opowieści o małych ludziach mają głębokie korzenie zarówno w rdzennej kulturze Amerykanów, jak i w europejskim folklorze, ukazując fascynujące podobieństwa między różnymi kulturami. W mitologii Ojibwe istnieją opowieści o Memegwaans, małych istotach bez określonej formy, które dbają o dzieci i chronią je w sytuacjach niebezpieczeństwa, a także pełnią rolę strażników kopalni miedzi i są uznawane za patronów zaginionych dzieci. Ta specyficzna odmiana małych ludzi różni się od bardziej znanych Memegwesi, którzy są opisywani jako krótkie, owłosione ludziki.

W europejskim folklorze, koncepcja krasnoludków (dwarves) wywodzi się ze staroangielskiego słowa "dweorg" i ma liczne pokrewieństwa w innych językach germańskich, takich jak staronordyjski "dvergr" czy starowysoki niemiecki "twerg". Etyologia tego słowa jest przedmiotem dyskusji, z różnymi teoriami sugerującymi, że krasnoludki mogły pierwotnie być duchami natury, istotami związanymi ze śmiercią, lub połączeniem tych koncepcji. Dwarfs w mitologii nordyckiej, zwani też Svartálfar (czarne elfy), byli mieszkańcami Svartálfaheimr i byli często kojarzeni z elfami, wskazując na ich nadprzyrodzone pochodzenie i rolę w kulturze i wierzeniach germańskich.

Ciekawostką jest, że nowoczesny angielski posiada dwie formy liczby mnogiej słowa dwarf: "dwarfs" i "dwarves", przy czym "dwarves" zostało spopularyzowane przez J.R.R. Tolkiena, co było początkowo błędem gramatycznym, ale z czasem zostało przyjęte w jego twórczości. Tolkien używał tej formy do opisania swoich postaci, nadając słowu nową popularność i znaczenie.

Podobieństwa w wierzeniach o małych ludziach w różnych kulturach mogą sugerować uniwersalne motywy i archetypy, które ludzkość rozwijała niezależnie w różnych częściach świata. Zarówno rdzenni Amerykanie, jak i Europejczycy opowiadali historie o małych istotach, które żyją w bliskim związku z naturą, pełnią rolę strażników czy też mają magiczne zdolności. Te opowieści, choć różnią się szczegółami, podkreślają wspólne ludzkie fascynacje tajemnicą, naturą i duchowym wymiarem życia.