W starożytnym mieście Assos w Turcji miało miejsce dziwne zjawisko - kamienne sarkofagi w nekropolii Assos potrafiły niezwykle szybko rozkładać ciała. Zamiast 20-50 lat potrzebnych na rozkład ciał, potrzebowały tylko 40 dni. Dlatego zaczęto je nazywać po grecku σαρκο φαγοσ („sarco phagos”), co tłumaczy się jako „zjadacz mięsa” i właśnie z tej interpretacji pochodzi słowo „sarkofag”.

Assos to małe, bogate historycznie miasto w tureckiej prowincji Canakkale, założone między 1000 a 900 r p.n.e. przez kolonistów z wyspy Lesbos. Osadnicy zbudowali dorycką świątynię Ateny na szczycie klifu w 530 r p.n.e., skąd Hermias, uczeń Platona, rządził regionem, przynosząc wielki dobrobyt i zmieniając Assos w centrum niektórych z największych światowych filozofów. To tutaj Arystoteles poślubił Pytię w 348 r p.n.e. 

Ten „złoty okres” Assos zakończył się kilka lat później, kiedy przybyli Persowie. Persowie zostali wypędzeni przez Aleksandra Wielkiego w 334 r p.n.e. Następnie przez stulecie rządzili tu królowie Pergamonu, po czym stracili kontrolę nad miastem, które zostało wchłonięte przez Cesarstwo Rzymskie.

Pierwsze sarkofagi pojawiły się w nekropolii Assos w V wieku p.n.e. Były to proste trumny z kamienia andezytowego z płaską pokrywą na górze. W czasach rzymskich stały się bardziej ozdobne. Wydaje się, że sarkofagi wcześnie zyskały uznanie ze względu na swoje unikalne cechy i były szeroko sprzedawane z portu w Assos, docierając aż do Rzymu i Egiptu.

Naukowcy wciąż nie do końca rozumieją, jakie właściwości kamienia powodują szybki rozkład ciał znajdujących się w środku, ale badania wciąż nie rozwiązują zagadki „mięsożerców” sarkofagów z Assos.