Starożytne wróżbiarstwo. Czy Sumeryjscy kapłani znali przyszłość?

Mantyka znana dziś szerzej jako wróżbiarstwo to starożytna technika, której celem było badanie "prawdziwych" znaczeń ziemskich zjawisk. Ma ona swoje korzenie w ludowych przesądach, jednak mało kto wie, że wiara ta ma już trzy tysiące lat i jest wymieniona w najstarszym tekście okultystycznym na świecie.

Dokument powstał na polecenie akadyjskiego króla Sargona Pierwszego i został umieszczony w świątyni boga Marduka w Babilonie. Do naszych czasów zachowały się kopie tych tekstów, stworzone trzynaście wieków później na polecenie babilońskiego króla Capro II. Zawierają one szereg prac z zakresu astrologii, medycyny starożytnej, szeroko pojętych nauk przyrodniczych i właśnie mantyki.

 

Babilończycy traktowali z wielką powagą interpretację snów, interpretację zachowań zwierząt, a także przepowiadanie przyszłości na podstawie stanu wnętrzności zwierząt ofiarnych. Opisywano tam również mantykę naturalną, polegająca na układaniu kalendarzy mających przewidzieć zachowanie natury przez cały rok.

Starożytna babilońska mantyka jest jedną z najstarszych znanych praktyk wróżbiarskich w historii ludzkości. Starożytni Babilończycy byli tak zaawansowani w swojej wiedzy naukowej, że wiedzieli, że ich rok jest krótszy o pięć dni w stosunku do realnego ruchu obiegowego Ziemi. Dlatego wprowadzali do swojego kalendarza dodatkowy miesiąc co cztery lata.

 

Kapłani i kapłanki zaangażowani w te praktyki cieszyli się wielkim szacunkiem w swoich społecznościach. Żyjący wówczas ludzie szczerze wierzyli, że uczeni potrafili przewidywać przyszłość. Z biegiem lat i wraz z rozwojem nauki, mantyka straciła na znaczeniu i została zastąpiona bardziej racjonalnymi metodami. Pamięć na temat tych zagadkowych praktyk zachowała się jednak nawet do naszych czasów.