Trafiać zawsze w dziesiątkę

Powiedzenie zen głosi: mądry łucznik zawsze celuje w samego siebie. W życiu mijają nas różne okazje, różne możliwości. Gdy siądziemy i pomyślimy, kiedy wrócimy do tych wszystkich momentów, możemy zacząć cierpieć z powodu żalu przed straconymi szansami. Dzień za dniem mija, zbliżamy się do śmierci. Starzejemy się. Czasu na tym świecie mamy coraz mniej.

I tu pojawia się problem. Nie zauważamy często, że przemijanie jest naturalne. Próbujemy za wszelką cenę wznieść sobie bastion, choć powinniśmy raczej rozbić namiot. Wznoszenie bastionu jest kosztowne i zajmuje wiele czasu, w odróżnieniu od rozbicia namiotu. Jesteśmy tu pielgrzymami, podróżnikami. Zamiast poświęcać życie na tworzenie sobie imperium, lepiej ograniczyć zmarnowane wysiłki i zająć się zgłębianiem samej istoty życia, egzystencji, doświadczenia.

Nie mówię, by nie żyć w luksusie. Chodzi tylko o kierunek - powinien znajdować się od wewnątrz a nie na zewnątrz. To, co na zewnątrz opuścimy - tego jesteśmy pewni. Nasi bliscy, którzy przed nami odeszli, dali nam tego dowód. Zostawili swoje dobytki, swoje oszczędności, ubrania, meble, inne przedmioty. Opuścili własny zewnętrzny świat. Nas spotka ten sam los.

Dlatego już teraz nie przywiązuj się. I co z tego, że być może przepadło ci tyle okazji? To i tak przemijające. Może skończyłbyś np. studia prawnicze i został prawnikiem. Ale czy zmieniłoby to coś w istocie twojej egzystencji? Czy gdybyś zdobył jakieś wielkie wykształcenie, dobra materialne, zaszczyty, sławę, twoja egzystencja przestałaby być w zewnętrznym aspekcie przemijająca i nietrwała? Chcesz pozostawić coś dzieciom? Ale one też podlegają nietrwałości.

Wiesz, że to, co masz na zewnątrz, stracisz. A co z tym, co wewnątrz? Czy dowiedziałeś się już co tam posiadasz? Kim jesteś? Czym jest życie? To, co nazywamy świadomością, duchem, jaźnią? Czy poznałeś prawdę? Czy wiesz, czy nie wiesz co stanie się po śmierci z tym, co nazywasz sobą i swoim życiem wewnętrznym, swoją psychiką, swoją osobowością? Z tym, z czym się identyfikujesz?

Życie na zewnątrz jest nietrwałe i nie jest warte tego, by poświęcać mu siebie. Tylko jedno ma sens: poświęcić swoje życie, czas swojego życia na zgłębianie tego, co wewnętrzne, kim jesteśmy, co znajduje się w środku. O tym bowiem, co na zewnątrz, o zewnętrznym aspekcie wiemy już przecież, że jest to zmienne, przemijające, nietrwałe. Gdy celujemy w to możemy być pewni, że chybiamy celu.

Chybiamy celu zawsze, gdy nie kierujemy się do wnętrza. Według huny nawet dostatek materialny można zdobyć poprzez celowanie w samego siebie - wewnętrzne praktyki huny zmieniają świat na zewnątrz. Nie musimy odwracać się od wnętrza, od ducha chcąc zdobyć to, czego potrzeba nam do dobrego życia. Zdobędziemy pieniądze, pasjonujące wykształcenie, inne rzeczy bez pogrążania się w absurdzie przywiązania do tego, co przemijające.