W starożytnych rzymskich zapisach odkryto ponad 200 ocalałych z erupcji Wezuwiusza

Niedawne badania archeologiczne rzucają nowe światło na tragedię, która dotknęła starożytne miasta Pompeje i Herkulanum w 79 roku n.e. Zamiast powszechnie przyjmowanej narracji o całkowitej zagładzie, odkryto dowody na to, że wielu mieszkańców tych miast przeżyło erupcję Wezuwiusza i osiedliło się w okolicznych społecznościach.

 

 

Przez długi czas uważano, że erupcja Wezuwiusza była apokaliptycznym wydarzeniem, w którym nikt nie przeżył. Jednak nowe ustalenia archeologa Stevena L. Tucka wskazują, że ta historia jest znacznie bardziej złożona. Tuck, prowadząc badania przez ostatnich 8 lat, odkrył dowody na ponad 200 ocalałych, którzy osiedlili się w 12 okolicznych miastach.

 

Erupcja Wezuwiusza trwała ponad 18 godzin, a ludzkie szczątki znalezione w Pompejach i Herkulanum stanowią tylko ułamek populacji tych miast. Ponadto wiele przedmiotów, takich jak wozy, konie czy skrzynki na pieniądze i biżuterię, zniknęło, co sugeruje, że wielu mieszkańców zdołało uciec na czas.

 

Tuck opracował metodologię, która pozwoliła mu zidentyfikować ocalałych. Szukał on unikalnych nazwisk pompejańskich i herkulańskich, a następnie śledził losy ich nosicieli w okolicznych społecznościach po erupcji. Odkrył, że większość ocalałych osiedliła się na północ od Wezuwiusza, poza strefą największych zniszczeń.

 

Niektórzy z ocalałych odnieśli sukces w nowych miejscach zamieszkania. Rodzina Caltilusów założyła świątynię boga Serapisa w Ostii, a rodzina Umbricjuszów odrodziła swój biznes z sosem garum w Puteoli. Inni, tacy jak Fabia Secundina z Pompejów, mieli mniej szczęścia i popadli w ubóstwo.

 

Cesarze w Rzymie odegrali ważną rolę w odbudowie regionu po katastrofie, inwestując w nową infrastrukturę dla przesiedlonych populacji. W przeciwieństwie do dzisiejszych standardów, ocalali nie byli izolowani w obozach, a społeczności chętnie ich przyjmowały, pozwalając im na otwieranie własnych firm i obejmowanie stanowisk w lokalnych rządach.

 

Historia ocalałych z erupcji Wezuwiusza pokazuje, że nawet w obliczu wielkiej tragedii, ludzie potrafią się zjednoczyć, wspierać się wzajemnie i odbudować swoje życia. To cenna lekcja, którą warto wziąć pod uwagę we współczesnych działaniach pomocowych po katastrofach.