Początek roku 1755 przyniósł mieszkańcom małego niemieckiego miasteczka Marburg niewyobrażalne zdarzenia. Ojciec i syn stali się nieoczekiwanymi świadkami wyjątkowego zjawiska - pojawienia się ducha. Nie była to jednak typowa upiorna wizyta. Ten duch nie tylko ukazywał się kilka razy dziennie od 1 stycznia do 30 kwietnia, ale także przypominał o sobie w dość niewłaściwy sposób.

Duch, który twierdził, że jest przodkiem rodziny zmarłym sto dwadzieścia lat wcześniej, miał szczególny cel - wskazał na skarb, drogocenną kolekcję monet, ukrytą i znanej tylko jemu. Ten skarb, jak zapewniał, powinien przypaść jego potomkom. Przy tym zadaniu bywał niezwykle uporczywy, przekonując o swojej dobrej woli przez wspólne śpiewanie hymnów, wzywanie imienia Jezusa czy czerpanie radości ze słów Bożych.

Jednak przekonania ojca i syna były nieugięte. Uznali te niecodzienne wydarzenia za oszustwo, nawet gdy duch udowadniał swoje istnienie w niecodzienny sposób. Jego gniew był zauważalny - z palców wystrzeliwał strumień ognia. Kiedy dotykał Biblii, zaczynała dymić i marszczyć się. Gdy podał dłoń, zostawiał wypalone ślady palców na chusteczce.

Ślady te zachowały się w rodzinie potomków ojca i syna. Ich świadectwo zostało zarejestrowane 16 maja 1755 roku, a Biblia i chusteczka z wypalonymi śladami pozostawały jako nieodparte dowody na te niezwykłe zdarzenia. Mimo to, los skarbu, który duch tak gorliwie chciał przekazać, pozostał nieznany.

Historia ta zdobyła zainteresowanie Justinusa Kernera, słynnego niemieckiego przyrodnika, lekarza, pisarza i poety, który był badaczem niezwykłych zjawisk. To jest jedna z wielu historii duchów, które zostawiają po sobie ślady na materii, zarówno żywej, jak i martwej.

Tajemniczy duch z Marburga, który zostawił ślady stóp, jest jednym z takich niezwykłych przypadków. Ta historia pokazuje, że niektóre zjawiska są niewytłumaczalne i otwierają drogę do dalszych badań nad niewyjaśnionymi zjawiskami, które nie przestają nas fascynować.