Neandertalczycy, przedstawiciele rodzaju Homo, którzy żyli około 400 000 do 40 000 lat temu, od dawna fascynują naukowców. Chociaż już wiele wiemy na temat ich fizjologii i stylu życia, tajemnica ich języka nadal pozostaje niewyjaśniona.

Antonio Benitez-Burraco, językoznawca z Uniwersytetu w Sewilli, postanowił zbadać, jak mógł wyglądać język neandertalczyków. Analizując dostępne dane anatomiczne, społeczno-kulturowe, poznawcze, środowiskowe i genetyczne, doszedł do kilku interesujących wniosków.

Po pierwsze, układ głosowy neandertalczyków był dość zbliżony do naszego. To oznacza, że mogli odtwarzać wiele dźwięków, tak jak my. Jednak kształt ich jamy czaszki i inne dowody wskazują, że ich mózgi były inaczej zorganizowane, co mogło ograniczać zdolność do tworzenia złożonych struktur językowych.

Prostsze narzędzia i brak wyraźnej adaptacji kulturowej w czasie mogą sugerować, że neandertalczycy mieli mniejszą zdolność do myślenia hierarchicznego i innowacji. Ich języki mogły mieć mniej skomplikowaną składnię i być mniej zdolne do przekazywania złożonych znaczeń.

Ciekawym aspektem badania jest także sugestia, że środowisko, w którym żyli neandertalczycy, mogło wpływać na charakterystykę ich języka. Zimne i suche warunki mogły prowadzić do bogatego konsonantyzmu, co oznaczałoby, że język miałby unikalny dźwięk i strukturę.

Niemniej jednak, jak zauważa Benitez-Burraco, teoria ta jest wciąż spekulatywna. Niestety, nie mamy żadnych bezpośrednich dowodów na to, jak brzmiał język neandertalczyków, i prawdopodobnie nigdy się tego nie dowiemy. Chyba że, jak żartuje badacz, wymyślimy wehikuł czasu.

Podsumowując, badanie języka neandertalczyków daje nam interesujący wgląd w naszą wspólną historię i rozwija nasze zrozumienie ewolucji języka. Choć wiele pytań pozostaje bez odpowiedzi, praca Benitez-Burraco z pewnością stanowi wartościowy wkład w tę fascynującą dziedzinę i może inspirować do dalszych badań na styku językoznawstwa, antropologii i archeologii.